5. Zadbaj o spokojne tło

Nie ma nic gorszego na zdjęciu niż bałagan w tle. Najprościej unikniemy go, używając teleobiektywu i upewniając się, że tło jest dostatecznie daleko za fotografowaną osobą, kilkanaście metrów w przypadku bliskich planach, kilkadziesiąt lub kilkaset w przypadku zdjęć całej sylwetki. Ten dystans skrócimy, używając teleobiektywu o dużym otworze przesłony, np. zoomu 70-200 f.2.8, który ma bardzo płytką głębię ostrości. Niestety, to dość drogi sprzęt.

Inna technika polega na ustawieniu osoby na tle o jednolitym kolorze – może to być nawet biała ściana w domu lub na klatce schodowej. Jednorodnych płaszczyzn do wykorzystania jako tło warto także poszukać w okolicy miejsca zamieszkania. Czasami najbardziej zaskakujące obiekty tworzą dobre tło do portretu, np. drzwi garażowe, ściana budynku, płot drewniany itp. Zadowalające tło do portretu znajdziemy również na dużej łące lub w parku.

Prostą techniką podnoszącą atrakcyjność portretu jest umieszczenie głowy lub całej sylwetki fotografowanej osoby w naturalnym obramowaniu. Ładnie zamyka to kompozycję i ułatwia skupienie się na twarzy. Obramowaniem może być okno, drzwi, kształt w tle, np. na ścianie, za którą stoi osoba, ale także parasolka, kapelusz z szerokim rondem wychodzącym poza głowę. Możemy w tym celu wykorzystać także cechy krajobrazu naturalnego lub miejskiego i wykonać portret osoby stojącej pomiędzy dwoma rzędami żywopłotu, między szpalerem drzew, które zostawione w płaszczyźnie nieostrości będą dobrze zamykały kompozycję z dwóch stron. Efekt uzyskamy także, fotografując na tle bramy, wąskiego przejścia itp.

Zastosowanie płytkiej głębi ostrości pozwala pokierować wzrokiem odbiorcy i skupić go w najważniejszym miejscu zdjęcia, czyli na twarzy portretowanej osoby. Jest to też sposób na eliminację zbyt „hałaśliwego” tła, które gdyby znalazło się w płaszczyźnie ostrości, przeszkadzałoby w odbiorze zdjęcia.

Płytką głębię ostrości wyzyskamy także do wyeksponowania jednego detalu na twarzy, np. oka, co także daje świetne efekty, szczególnie w przypadku fotografowania kobiet. Płytką głębię ostrości osiągamy poprzez kombinację dużego otworu przesłony i długiej ogniskowej, np. ogniskowa 85 mm i przesłona f1.8 lub 135 mm i f2.8. Takie parametry mają specjalistyczne, stałoogniskowe obiektywy portretowe. Zresztą obiektywów o takich ogniskowych nie znajdziemy w kompaktach. Nowoczesne „portretówki” są dość drogie, ale można je zastąpić starymi manualnymi obiektywami z gwintem M42 (mocowanie Zenit, Practica, Pentax), które kosztują ok. 200 zł.

Nie trzeba kupować drogiego obiektywu portretowego, możemy używać dowolnej ogniskowej, pamiętając jednak o odpowiednim kadrowaniu. Generalna zasada brzmi: żeby uniknąć zniekształceń geometrycznych twarzy (np. duży nos, małe oczy) i cech sylwetki (np. nieproporcjonalnie duża głowa), nie wolno podchodzić z aparatem bliżej niż na 1,5 m.

Długa ogniskowa (80 mm i powyżej)

Podczas portretowania zwykle używamy dłuższych ogniskowych (80 mm i więcej) w standardzie 35 mm. Dlaczego? Takie ustawienie zoomu pozwala osiągnąć pożądane przez portrecistów efekty. Przede wszystkim ciasny kadr, pokazujący głowę i ramiona. Dzięki temu eliminujemy tło, co umożliwia skupienie się na twarzy fotografowanej osoby.

Standardowa ogniskowa (ok. 50 mm)

Takie ustawienie zoomu jest odpowiednie do zdjęć pokazujących całą sylwetkę fotografowanej osoby albo fragment sylwetki (postać ucięta powyżej kolan lub od pasa w górę). Bliższe plany nie są zalecane.

Krótka ogniskowa (35 mm i mniej)

Świetne portrety powstają także dzięki zastosowaniu obiektywu szerokokątnego. Używamy go przede wszystkim, wykonując tak zwany portret środowiskowy, czyli taki, na którym oprócz człowieka chcemy pokazać jego otoczenie.

Jak zrobić piękne zdjęcie portretowe

Każdy, kto ma aparat, fotografuje ludzi – przeważnie bliskich, czasem obcych na ulicy, szczególnie podczas podróży. Niestety, większość z nas naciska migawkę bez zastanowienia, oczekując jedynie, że osoba sportretowana się uśmiechnie. W efekcie zdjęcia nie są udane, bo albo portretowaną osobę słabo widać, albo tło jest tak zabałaganione, że trudno skupić się na twarzy. Częstym błędem jest ucinanie stóp albo zostawianie zbyt dużej przestrzeni nad głową.

Te niedociągnięcia możemy łatwo wyeliminować, pamiętając o tym, żeby wypełnić kadr sylwetką osoby portretowanej, a jeszcze lepiej ograniczyć się do pokazania jej od pasa w górę lub wręcz skupienia się na samej twarzy. Generalnie im mniej elementów pojawia się na zdjęciu, tym łatwiej o dobry efekt. Jeśli przyswoimy sobie tę zasadę, możemy przystąpić do wykonywania bardziej złożonych i trudniejszych do skomponowania zdjęć ludzi, oprócz portretowanej osoby przedstawiających otoczenie.

To niejedyny sposób na wprowadzenie porządku na zdjęciu. Co dziennie będę dodawała jedną z porad na uzyskanie wspaniałego portretowego zdjęcia :)

pobrane z http://www.trochetechniki.pl/Jak-zrobic-piekne-zdjecie-portretowe,t,1671.html